Zarzucić urząd gminy wnioskami o udostępnienie informacji publicznej

Skarbnik z podopolskiej gminy pisze: Ustawa obowiązuje od 2001 r. i owszem mieliśmy wnioski o udostępnienie informacji publicznej, ale wnioski te dotyczyły małego zakresu informacji o małym nakładzie pracy i materiałów. W chwili obecnej wpływające wnioski dotyczą udostępnienia np. wszystkich faktur za okres 2 lat poprzedzających rok 2016 (5000 faktur), udostępnienia wszystkich umów cywilno-prawnych za okres 1 roku itd. Skarbnik gminy stwierdza, że przygotowanie informacji publicznej w ww. przypadkach dezorganizuje pracę małego urzędu gminy (zatrudnienie 29 osób) ze względu na czas potrzebny do przygotowania powyższych informacji.

Warto przypomnieć, że wymieniona ustawa ma swój początek w art. 61 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. Ustawowa definicja zawarta w art. 1 ust. 1 wym. ustawy brzmi:

Art. 1. 1. Każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie.

Skarbnicy gmin z respektem odnoszą się do wym. ustawy, która w art. 2 stanowi:

Art. 2. 1. Każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, zwane dalej „prawem do informacji publicznej”.

2. Od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego.

Skarbnikom gmin zależy na zmianie wym. ustawy, a zwłaszcza na jej doprecyzowaniu. Przecież w opisanym wyżej przykładzie chodzi o powielenie i anonimizację niektórych danych zawartych w ww. fakturach lub umowach cywilno-prawnych, którą - zgodnie z art. 5 wym. ustawy - wymusza ustawa z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych lub przepisy o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych albo ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, a następnie zeskanowanie tak przygotowanych wszystkich dokumentów.

Skarbnik gminy ma rację, gdy twierdzi, że ustawa nie precyzuje, kiedy można uznać informację publiczną za informację przetworzoną. Jest też problem precyzyjnych odpowiedzi na pytania: w jakich przypadkach i jakie koszty należy uznać jako koszty związane z przygotowaniem informacji publicznej w formę wskazaną we wniosku.

W art. 3 wym. ustawy czytamy natomiast:

Art. 3. 1. Prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do:

1) uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego;

2) wglądu do dokumentów urzędowych;

3) dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów.

2. Prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do niezwłocznego uzyskania informacji publicznej zawierającej aktualną wiedzę o sprawach publicznych.

Z kolei art. 13 wym. ustawy stanowi:

Art. 13. 1. Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2.

2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Potrzeba doprecyzowania przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej jest tym pilniejsza, że orzecznictwo sądów jest w tej materii bardzo zróżnicowane.

W dniu 16 czerwca 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, która wykonując dyrektywę UE wprowadziła nowe rozwiązania w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Problemy zgłoszone przez skarbników gmin pozostały bez zmian.  

zgso@zgso.org.pl