Czesław Tomalik: Do Nowego Parlamentu: pomoc w imię solidaryzmu społecznego

Obecna sytuacja to skutek polityki trwającej od co najmniej 7 lat, a przed nami wejście w życie od 1 stycznia kolejnego prawa. Ustawa o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej generuje nowe wydatki z budżetu gminy. Samorząd nie ma wpływu ani na liczbę rodzin dysfunkcyjnych, którym należy zapewnić wsparcie przez nowo zatrudnionych asystentów rodziny, ani na liczbę dzieci kierowanych wyrokami sądów rodzinnych do rodzin zastępczych i domów dziecka, do których utrzymania będzie dopłacać, i to coraz więcej. W trzecim roku obowiązywania ustawy gmina musi wydać pięć razy więcej, niż w 2012 r.

W kwietniu 2005 r. w stanowisku naszego Związku wyraziliśmy zaniepokojenie praktyką nakładania na gminy kolejnych zadań publicznych z zakresu polityki społecznej państwa. Alarmowaliśmy, że wydatki gmin na ten cel rosną z powodu ubożenia dużych grup mieszkańców i starzenia się społeczeństwa. Powołując się na członkostwo Polski w UE, wzywaliśmy do odbycia publicznej debaty nad docelową polityką społeczną państwa i rolą gmin w jej wykonywaniu, aby dalsze ustawowe zmiany zadań gmin z tego zakresu były dokonywane dopiero w następstwie debaty. Nasz postulat był i jest jasny, aby docelowy system polityki społecznej miał nadal charakter ogólnopaństwowy i opierał się na zasadzie solidaryzmu społecznego. Trzeba powtórzyć sprzeciw wobec zastępowania dotacji z budżetu państwa na te zadania finansowaniem z dochodów własnych gmin. Dotyczy to zwłaszcza gmin dotkniętych biedą i bezrobociem. Pytam Panie i Panów Posłów i Senatorów: czy takie gminy mają sobie pomóc same?