Dariusz Jaszczuk: Przejmowanie szkół to zjawisko socjologiczne

Komentuj na Facebooku!


Jestem sceptyczny co do szans szkolnictwa społecznego. Wiem, że w mediach czy na konferencjach edukacyjnych służę za przykład złego wójta, który nie rozumie idei stowarzyszeń
i bruździ kierowany personalnymi ansami. Zgoda
– w przypadku szkoły w Lipinach pewną rolę odgrywa konflikt osobowości, ale to kwestia trzeciorzędna. Zapewniam, że rozumiem znaczenie inicjatyw oddolnych, cieszę się, że w niesprzyjających społecznictwu czasach ludzie chcą działać. Dlatego wypełniam swoje obowiązki i nie przeszkadzam mieszkańcom, którzy mieli pomysł i wolę prowadzić podstawówkę. Gmina regularnie przekazuje subwencję, zgadza się na wszystkie wnioski o dofinansowanie wycieczek czy letniego wypoczynku, użycza nieodpłatnie wyremontowany budynek, boisko i cztery mieszkania. Ale nie zmienię zdania, że przejmowanie szkół przez stowarzyszenia to bardziej zjawisko socjologiczne, niż oświata z prawdziwego zdarzenia.

Neguję przede wszystkim ekonomiczny sens takich przedsięwzięć. Owszem, placówka w Lipinach radzi sobie, ale z punktu widzenia całej gminy i jej mieszkańców korzystniej byłoby zintegrować oświatę. Po serii analiz demograficznych i ekonomicznych stworzyliśmy bazę oświatową tak zlokalizowaną, by była łatwo dostępna dla wszystkich. Mamy nowoczesną szkołę wyposażoną w nowe pomoce naukowe, nową halę sportową i boisko. W ramach obiektu działa podstawówka, gimnazjum i przedszkole, uczniów dowozi gimbus. A wszystko to ledwie trzy kilometry od Lipin. Efekt? W gminnej podstawówce w klasie uczy się 12 dzieci, w społecznej – pięcioro. Gdyby zintegrować dublujące się placówki, poziom kształcenia nie ucierpiałby, koszty pozostałyby na tym samym poziomie, świetna baza byłaby szerzej wykorzystana, dzieci jeździłyby na lekcje autobusem, nie rowerami – a zaoszczędzone fundusze poszłyby na drogi czy opiekę społeczną. Mówimy o niebagatelnych kwotach – szkoła w Lipinach otrzymuje rocznie ok. 300 tys. zł. Mówię tak szczegółowo o Mrozach, bo dobrze ilustrują zjawisko – podobnych przypadków jest wiele. Małe szkoły konkurują z gminnymi ośrodkami, nie mają środków na remonty, są pozbawione zaplecza. A jeśli je nawet mają, to kiepskie i niedoinwestowane. Rodzice i nauczyciele muszą albo na wszystkim oszczędzać, albo – jeśli chcą wyjść poza dydaktykę – non-stop biegać w poszukiwaniu środków.

Druga sprawa to poziom szkoły. Często takie placówki prowadzą młodzi nauczyciele albo pedagodzy świeżo po dyplomie. Uważam, że niedoświadczona kadra może szlifować umiejętności w przedszkolach i na etapie klas 1-3, bo wtedy bardziej bawi się z dziećmi, niż je uczy. Ale już w klasach 4-6 potrzeba doświadczenia. Pokazują to wyniki egzaminów, które różnią się na korzyść szkół samorządowych.

Reasumując, nie neguję idei małych społecznych szkół. Dobrze, że są. Tylko niech państwo zadba, żebyśmy działali na tych samych warunkach – albo zmieni system subwencjonowania, albo wyjmie całą oświatę spod Karty Nauczyciela. Rząd powinien ujednolicić reguły gry i zabezpieczyć ekonomicznie oświatę tak, by szkoły społeczne nie były prowizorką.


fot. materiały prasowe Samorządu Woj. Mazowieckiego

---

Polub nas na Facebooku!