Tadeusz Wrona: Oberżnięte serce

Najważniejsze jest bowiem, jak ukształtowany człowiek opuszcza szkołę. Czy będzie to egoista nastawiony wyłącznie na własną karierę, kreatywny, ale bez wrażliwości na drugiego człowieka? A może cyborg o wąskiej specjalizacji, oderwany od korzeni, historii i literatury?

Popatrzmy na wprowadzane przez MEN „serce literatury polskiej” (ścisły kanon)”. Obejmuje on jedynie 13 lektur omawianych w całości i obowiązkowych na maturze pisemnej z języka polskiego, pięć w gimnazjum, kolejnych osiem w szkole ponadgimnazjalnej. Z narodowych wieszczów ostał się w tej grupie tylko Adam Mickiewicz. Słowacki, Krasiński i Norwid zostali zaliczeni do drugiej ligi, są fakultatywni, uwzględnienie ich utworów zależy wyłącznie od nauczyciela.

Obchodzimy w tym roku ważną 200. rocznicę urodzin Zygmunta Krasińskiego. Sejm i Senat przyjęły uchwały na Jego cześć. Sejm jednym tchem wymienia czterech „najwybitniejszych polskich romantyków”, a Senat apeluje „o organizowanie wydarzeń przypominających, stanowiącą kanon kultury polskiej, twórczość Zygmunta Krasińskiego”.

Do kogo ta mowa, gdy jednocześnie Parlament toleruje coś przeciwnego?

Panowie szlachta, posłowie i senatorowie, właśnie dziś w roku Krasińskiego powinniście jak Rejtan rzucić się na progu MEN i tam apelować o rozsądek w sprawie polskiej literatury i polskiej historii.